Op 10 april 2013 zit ik op Terras met de heren bij de Dames. We zijn allemaal ontslagen door de eerste regering van het land Curaçao. Met regelmaat hebben we dit gesprek. Wat is het nut van dit gesprek?

Het doet me denken aan het gesprek dat we gevoerd hebben de dag er voor.  Ongeveer tien personen, inclusief twee acteurs. Dat was nieuw voor Curaçao. De agenda was vijf scenes. Na iedere scene een bespreking met de groep. De werkvorm was bedacht door Pim en Marilieke. Ik dacht dat het wel aardig was. Maar tien kwam de evaluatie. Drie van de tien aanwezigen vond het entertainment maar vond dat het gesprek stroef verliep en er geen oplossingen werden bedacht. Er waren geen vervolg acties bedacht.

Voor mij is het duidelijk. De waarde van een gesprek op zich wordt niet onderkend. Men zien niet dat mensen de kans geeft om de chaos om zich been te definieren. Veel mensen zeggen dat ze staan voor doen. Uiteindelijk ik ook. Maar waarom gebeurd er dan zo weinig?